یه ایمیل اومده برام در رابطه با نامه شانس ببینید:
میدونم که کاملا غیرعقلانیه، ولی چیزی رو که می بینی نمی تونی انکار کنی!!
شاید فقط و فقط نتیجه، حاصل انرژی مثبت میلیونها آدمی باشه که انرژیشون رو بدرقه این نامه کردن..
دوستان لطفا این متن رو تا انتها بخونید یقینا شما قلبا" قبول می کنید و این نامه رو هم ارسال می کنید.
" متن نامه "
به نام صاحب شانس
« با عشق و دعا همه چیزممکن است.»
"دوست من، با نگاه به این نامه شما ابتدا به یاد خالق عشق باشید و این نامه را زمانی که دریافت می کنید به آنچه دوست دارید دست پیدا خواهید کرد فکر کنید و کسی راکه دوست دارید و میدانید گرفتار است برای او با قلبتان برایش دعا کنید تا مشکلات او از طرف خدا به واسطه شما حل گردد و بعد یک اتفاقی که انتظارش را می کشید و حتی تصورش را نمی کنید برایتان اتفاق خواهد افتاد " برکتی از دعای آن دوست بیشتر برای شما خواهد رسید " این یک راز است.. راز بقای انرژی.. رازی که در فیزیک و متافیزیک به قانون بقای انرژی شهرت یافته است.."
این نامه از روی شانش برای خوش شانسی شما فرستاده شده است نسخه اصلی علیرغمی که مدعی می شوند درکشورانگلستان می باشد، در ونزوئلا نزد یک دختر دانشجوی مکانیک به نام ماریا می باشد و ارسال کننده اصلی آن ماریا می باشد . و این نامه توسط یکی از مهندسین ایرانی که در یکی از پروژه های شرکت های ایرانی در آنجا مشغول به کار بود به صورت اتفاقی در یکی ایمیل کاری کار گاهی از دوست و همکار ونزوئلائیش دریافت شد و او نیز به همه دوستان خود که تعداد زیادی از آنها نیز در ایران بودند ارسال کرد و دوست به دوست به دست شما رسیده است .
این نامه تا کنون طبق اخبار رسمی ماکروسافت از 15 ماه گذشته تا کنون 49 باردردنیا به 9 زبان چرخیده است. و افرادی که نامشان در این نامه هستند همه دارای هویت واقعی می باشند .
شانس برای شمافرستاده شده است شاید در دور بعد نام شما هم به عنوان یکی از این افراد در این نامه قید شود ظرف مدت کمتر از سه روزپس از دریافت این نامه اخبارخوشی را دریافت خواهید نمود .
این شوخی نیست باارسال آن شما خوش شانسی خواهید آورد پول نفرستید، کپی ها رابرای اشخاص بفرستید که فکرمیکنید به شانس احتیاج دارند.این نامه را نگه ندارید.این نامه راظرف مدت 96ساعت ازدست شما خارج شود.
یک وکیل بلژیکی می گوید نود دو هزاریوربابت حق الوکاله ام دریافت نمود ولی احساس می کنم چون این زنجیرراشکستم آن را ازدست دادم .
درهمین حال دراسکاتلند یوهان کی می گوید به دلیل اینکه این نامه رابه جریان انداختم 3روز بعد توانستم در بزرگترین قرعه کشی هدیه بیمه عمر خود را قبل از موعد به ارزش یک میلیون دلار دریافت کنم.
در ایران شخصی به نام شیما حیدری می گوید زمانی که این نامه به دستم رسید ابتدا زیاد توجه ای نکردم ،آن روزها من کمی نگران، کم حوصله و وضعیت مالی زیاد مناسبی هم نداشتم و زمانی که این نامه به دستم رسید حدودا " اوایل ماه آگوست سال 2009 میلای بود که بعد از مدت ها ایمیلم را باز کردم زیاد توجه ای نکردم اول ، اما این نامه را خواندم و برایم جالب بود حتی تا اینقدر جالب بود که بار انرژی مثبت خاصی داشت برایم داشت من آن را برای کلیه دوستانم ارسال کردم و دو روز بعد آن فکر بکر و نویی به سرم زد و اولین کاری که کردم رفتم ایده خودم رو با ثبت یک DOMAIN ثبت کردم همین ایده و فکر را بعد از دریافت این نامه که بدستم رسید منتج به رونق خارق العاده به فعالیت های اقتصادی من شد که الان ارزش میلیونی بالایی دارد ، و حتی توانستم به خیلی از دوستانم نیز در این رابطه کمک شغلی و مالی کنم و من رو خیلی مشهور و ثروتمند کرد.
در این مورد خیلی افراد به این نسخه اعتقاد دارند و برایشان شانس آورده.
تینو یک نقاش معروف محلی هلندی می گوید من و شاگردانم آرزو می کنم یکبار دیگر این نامه دست ما بصورت اتفاقی برسد چون یکبار که رسید کار شانس بالایی برای من داشت و تونستم از این راه با خیلی از آأما در مورد کارم دوست بشم
به شرط آنکه شماهم به نوبه خود آن رابرای دیگران حداقل برای همه دوستانتان ارسال نمایید.
.حتماُ20 کپی بفرستیدو ببینیدکه ظرف مدت 4روزچه اتفاقی می افتد. این زنجیره از ونزوئلا شروع شدواین نامه از مارایا پیگیری وبه ژوهان مرد خیری در آمریکای شمالی نوشته است او دانشجوی مهندسی مکانیک است و شاغل . ازآنجاکه این کپی باید در سراسرجهان بگرددشماباید20کپی تهیه نموده وبرای دوستان وهمکارانتان بفرستیدپس از چند روزشمایک سورپریزدریافت خواهیدنموداین یک حقیقت است حتی اگرشمایک شخص خرافاتی نباشید. حداقل به این باور داشته باشید در آن نام ها و هویت هایی که وجود دارد قابل استناد و دسترس بوده و می توان با آنها مکاتبه نمود .و این موضوع را تصدیق کنند .
پال سینگ کارمنداداری یک بانک در نپال این ایمیل رادریافت نموده ولی فراموش کرد که این نامه راباید ظرف مدت 96ساعت ارسال کند.اوشغلش را از دست دادکمی بعد نامه راپیداکردو200کپی میل ارسال نمودوظرف مدت چند روزشغل بهتری بدست آورد.
بخوانید فقط پاک نکنید .دوست عزیزشما نیز میتوانید به جای کپی این نامه را به 21نفر از دوستانتان از طریق پست الکترونیکی ارسال کنید و شانس خود را امتحان کنید (یا کپی کنید وبه 30نفر که احتیاج دارند بدهید.)
یک پزشک فرانسوی که دوست نداشت نامش عنوان گردد می گوید من هر بار که این نامه به دستم می رسد برای دوستانم مجدد ارسال می کنم چون اعتقاد دارم خداوند هر چیزی را که وسیله خوبی قرار می دهد و در آن بدی وجود ندارد ما بندگان خوب باید به آن عمل کنیم.
به یادداشته باشید حتی اگر اعتقادی نداشته باشید این نامه بنا به دلایل خاص وعجیبی عمل می کند و برای شما بهترین چیزی را که در قلبتان آرزو می کنید به ثمر می آورد پس همین الان برای بیست نفر از دوستانتان ارسال کنید..
گذاشتمش اینجا تا هر کسی که خوندش شانس بهش رو بیاره:))
داستانی که ارزش خوندن رو داره!
دوست پسری دارم که با خودم بزرگ شده. اسمش جینه. همیشه بهش بعنوان یک دوست نگاه می کردم تا پارسال که از طرف کلوب مدرسه به یک سفر رفتیم. اونجا فهمیدم که عاشقش هستم.
قبل از اینکه سفر تموم بشه، گام هایی رو برداشتم و به عشقم اعتراف کردم. و خیلی زود، ما یک جفت عاشق شدیم، اما همدیگر رو به روش های متفاوتی دوست داشتیم. من همیشه تنها به اون توجه می کردم، اما برای اون، دخترهای خیلی زیادی وجود داشت. برای من، اون تنها شخص بود، اما برای اون، شاید من تنها یک دختر دیگه بودم...
من پرسیدم: جین، می خوای بریم یک فیلم بینیم؟
- من نمی تونم
- درحالی که نا امیدی گریبان گیرم شده بود: چرا؟ باید توخونه بمونی درس بخونی؟
- نه دارم میرم یکی از دوستام رو ببینم.
همیشه همین جوری بود. اون دخترها رو در حضور من ملاقات می کرد، جوری که اصلا اتفاقی نیفتاده. برای اون، من فقط یک دوست دختر بودم. واژه "عشق" فقط از دهان من بیرون میومد. تا اونجایی که من می شناختمش، هیچ وقت ازش یک "دوستت دارم" نشنیدم. سالگرد آشنایی و از این جور چیزها هم که قربونش برم......
از روز اول چیزی نگفت و این کار رو ادامه داد، 100 روز....200 روز...
هر روز، قبل از اینکه از هم خداحافظی کنیم، تنها یک عروسک می داد به دستم، هر روز بدون هیچ وقفه ای. من نمیدونم چرا...
بعد یک روز....
من: اوووم، جین، من ....
جین: چی ...لفتش نده، فقط بگو....
من: دوستت دارم.
جین: ....تو....اووم، فقط این عروسک رو بگیر و برو خونه.
و این گونه بود که اون این سه کلمه (دوستت دارم) من رو نشنیده گرفت و عروسک رو به دستم داد. بعد اون ناپدید شد، مثل این که داشت فرار می کرد. عروسک هایی که هر روز ازش می گرفتم، یکی یکی اطاقم رو پر کردند. اونها خیلی زیاد بودند...
بعد روز تولد 15 سالگی ام شد. من صبح زود بیدار شدم، رویای یک مهمانی رو با اون داشتم، خودم رو توی اطاقم حبس کردم، منتظر تلفنش. اما.... نهار گذشت، شام تموم شد ... و خیلی زود آسمون تاریک شد... اون باز هم زنگ نزد. خسته شدم بس که به تلفن نگاه کردم. بعد حوالی ساعت 2 صبح، یکدفعه اون زنگ زد و منو از خواب پروند. بهم گفت بیا از خونه بیرون. بازهم احساس شور شوق داشتم و با خوشحالی پریدم بیرون.
من: جین...
جین: ...این رو بگیر...
دوباره یک عروسک کوچیک داد به من
من: این چیه دیگه؟
جین: دیروز یادم رفت این رو بهت بدم، حالا دارم میدم. میرم خونه، خداحافظ.
من: یه لحظه وایستا. میدونی امروز چه روزیه؟
جین: امروز؟ هان؟
خیلی عصبانی شدم، با خودم فکر کردم حتی تولد من رو هم بیاد نمی آره. اون دوباره برگشت و به راهش ادامه داد، انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده. دوباره داد زدم "وایستا"...
جین: چیزی می خوای بگی؟
من: بهم بگو، بگو دوستم داری...
جین: چی؟!
من: بهم بگو.
تمام احساساتم نسبت به اون رو بروز دادم. اما اون فقط چند واژه یخ گفت و رفت. " من نمی خوام بگم....که کسی رو خیلی راحت دوست دارم، اگر تو دوست نداری این رو بشنوی، پس برو و یکی دیگه رو پیدا کن."
بعد از اون روز، خودم رو توی خونه زندونی کردم و فقط گریه کردم و گریه کردم. اون به من زنگ نزد، اگرچه من منتظرش بودم. اون فقط هر روز صبح، بیرون از خونه به دادن عروسک های کوچولوش ادامه داد. و اینجوری بود که اطاقم پر شد از اون عروسک ها...
بعد از یک ماه، خودم رو جمع و جور کردم و رفتم به مدرسه. اما آنچه که دردم رو بیشتر کرد این بود که... اونو تو خیابون دیدمش...با یک دختر دیگه...لبخندی بر لب داشت، لبخندی که هیچوقت به من نشون نداده بود...در عین حال عروسکی هم در دست داشت...سریعا به خونه برگشتم و به عروسک های توی اطاقم نگاه کردم، و اشکهام سرازیر شد... چرا این ها رو به من داده...این عروسک ها رو احتمالا از دخترهای دیگه گرفته...با عصبانیت، عروسک ها رو پخش و پلا کرد. بعد ناگهان تلفن زنگ زد. اون بود.
بهم گفت بیا بیرون توی ایستاه اتوبوس کنار خونه. سعی کردم خودم رو آروم کنم و قدم زنان رفتم اونجا. به خودم یادآوری کردم که می خوام فراموشش کنم، که ...داره تموم میشه. بعد اون به طرفم اومد با یک عروسک خیلی بزرگ.
جین: جو، فکر می کردم دلخوری، واقعا اومدی؟ نمی تونستم خشمم رو کنترل کنم، طوری رفتار می کردم که انگار اتفاقی نیفتاده و هی این طرف و اون طرف رو نگاه می کردم. خیلی زود، اون عروسک رو مثل همیشه داد به دستم...
من: بهش احتیاج ندارم.
جین: چی...چرا..
عروسک رو از دستش چنگ زدم و پرتش کردم توی خیابون.
من: به این عروسک نیازی ندارم، دیگه بهش نیازی ندارم!! دیگه هم نمی خوام کسی مثل تورو ببینم!
هر چی تو دلم بود بیرون ریختم. اما برخلاف همیشه، چشماش شروع به لرزش کرد.
"متاسفم"
اون خیلی کوتاه معذرت خواهی کرد.
بعد رفت توی خیابون به سمت عروسک
من: تو احمقی! چرا برمیداریش؟! بندازش دور!!!
اما اون توجهی نکرد و رفت تا عروسک رو برداره. بعد...
هونگ...هونگ...
با یک هونگ بلند، یک کامیون بزرگ داشت می رفت به طرفش.
من داد زدم..."جین، بجنب! برو کنار!"
اما اون صدامو نشنید، خم شد تا عروسک رو برداره.
"جین، برو کنار!"
هونگ...!!
"بوم!" صدای وحشتناکی بود.
اینجوری بود که اون از پیشم رفت.
اینجوری از پیشم رفت بدون اینکه حتی چشماش رو بازکنه تا یک کلمه بگه.
بعد از اون روز، من باید با این احساس عذاب وجدان و غم از دست دادن اون زندگی رو بگذرونم...و بعد از گذشت دو ماه مثل دیوونه ها...عروسک ها رو پرت کردم.
اونها تنها هدایایی بودند که از روز اول عشقمون برام گذاشته بود. یادم اومد روزهایی رو که با اون گذرانده بودم و شروع به شمارش روزها کردم...از زمانی که عاشق شده بودیم.
"یک...دو...سه..."
اینجوری بود که شروع به شمارش عروسک ها کردم...
"چهارصدو هشتاد و چهار...چهارصدو هشتاد و پنج..."
با 485 تمام شد.
دوباره شروع به گریه کردم، با عروسکی زیر بغلم. محکم توی بغلم فشارش دادم، بعد یکدفعه...
"دوستت دارم..."
عروسک رو انداختم، شوکه شدم.
"دو.....س....تت....دارم..؟؟"
عروسک رو بلند کردم و شکمش رو دوباره فشار دادم.
"دوستت دارم..."
"دوستت دارم..."
نمیتونه درست باشه! شکم همه عروسک ها رو که یک گوشه تلنبار شده بودند فشار دادم.
"دوستت دارم..."
"دوستت دارم..."
"دوستت دارم..."
این دوستت دارم ها پشت سر هم تکرار می شدند. چرا من این رو نفهمیده بودم... همیشه دلش با من بود. چرا من نفهمیدم که اون من رو اینقدر دوست داشت... عروسکی رو که زیر تختخوابم گذاشته بودم رو ورداشتم، اون همون آخریه بود، همونی که توی خیابون افتاد. لکه خونی روی اون بود. صدایی از اون بیرون اومد، صدایی که خیلی دلم براش تنگ شده بود...
"جو...میدونی امروز چه روزیه؟ ما 486 روزه که عاشق همیم. میدونی 486 چیه؟ من نمی تونستم بگم دوستت دارم...اوم...چون خیلی خجالتی بودم...اگه من رو ببخشی و این عروسک رو بگیری، تا آخر عمرم ...هرروز...میگم دوستت دارم"
اشکهام مثل سیل جاری شد. چرا؟چرا؟ از خدا پرسیدم، چرا این رو من الان متوجه شدم؟ اون نمیتونه با من باشه، اما من رو تا آخرین دقیقه دوست داشت.
.
آن بالا که بودم، فقط سه پیشنهاد بود. اول گفتند زنی از اهالی جورجیا همسرم باشد. خوشگل و پولدار. قرار بود خانه ای در سواحل فلوریدا داشته باشیم. با یک کوروت کروکی جگری. تنها اشکال اش این بود که زنم در چهل و سه سالگی سرطان سینه میگرفت. قبول نکردم. راست اش تحمل اش را نداشتم. بعد موقعیت دیگری پیشنهاد کردند : پاریس خودم هنرپیشه می شدم و زنم مدل لباس. قرار بود دو دختر دو قلو داشته باشیم. اما وقتی گفتند یکی از آنها نه سالگی در تصادفی کشته میشود. گفتم حرف اش را هم نزنید. بعد قرار شد کلودیا زنم باشد. با دو پسر. قرار شد توی محله های پایین شهر ناپل زندگی کنیم. توی دخمه ای عینهو قبر. اما کسی تصادف نکند. کسی سرطان نگیرد. قبول کردم. حالا کلودیا- همین که کنارم ایستاده است - مدام می گوید خانه نور کافی ندارد، بچه ها کفش و لباس ندارند، یخچال خالی است. اما من اهمیتی نمیدهم. می دانم اوضاع می توانست بدتر از این هم باشد. با سرطان و تصادف. کلودیا اما این چیزها را نمی داند. بچه ها هم نمیدانند.
پرسه در حوالی زندگی، روایت مصطفی مستور، صفحه 7همین کتاب
وصـــــیـــــــت نـــامـــه :
از بوی گلاب بدم می آید ، همون آب معدنی کفایت می کند... ، نگید این رانی هلو دوست داشت ، سنگ قبرش رو با رانی بشوریمااا ، نوچ میشه ، من از مورچه ها دل خوشی ندارم !
آقایون فامیل ، به خاطر من سه متر ریش نزارید !
خانوم های فامیل ، خواهشا بالای سر قبرم جیغ و داد نکنید ، باور کنید من از همهمه و شلوغی بدم میومد ! مردم ، گناه که نکردم !
مراسم ختم من رو تو هیج مسجدی نگیرید ، راستی آخوند هم نیارید واسه فامیل ، دینی کلاس پنجم رو یادآوری کنه !!!کسی که به این حرفها گوش نمیده بنده خدا خسته میشه
توی درایو E عکس دارم ، خوراک اعلامیه ، عکس پرسنلی نزاریداا ، اونا جلب ترححم نمی کنه !
بعد از مرگم هنوز میت رو زمین مونده هارد کامپیوترم رو بزارید تو ماکروفر ! یه کاری کنید درایو D بیشتر بترکه ! من اندک آبرویی داشتم در این خانواده !!!
یه وقت ساندیس ماندیس دست فامیل ندیداااا ... ...... خیلی بده !!!
روی خرما ها پودر نارگیل نریزید ، هم شکلش خز میشه ، هم بد مزه میشه ! همون گردو بزارید لاش خیلی حال میده ! ( پ ن : هنگام تزئین حلوا دست خود را با آب و صابون بشویید ! )
پنج شنبه ها سر خاکم نیاید چه کاریه ؟ ترافــــیک !
فیس بوکم رو بلاک نکنید ، گهگداری باهاش پست بدید بیاد بالا جیگر رفیقام کباب شه !
به اقوام بگویید از اون تکست های مرگ برام بگن : مثلا هنگام دیدن قبرم بگن : خونه ی نو مبارک !
شایعه کنید قبل مرگش بهش الهام شده بود میمره ! از اون دیالوگ هاست که مو به تن سیخ می کنه هااا !!
هنگام خاک کردنم یک بیل کوچک کنارم بگذارید ، شاید دلم برایتان تنگ شد !! :(
و در آخر :
بنویـسید بعد مرگـم روی سـنـگ ... با خطـوط نـرم و زیــبا و قشــنگ
او خفته است در این گور سرد ... مرگش را دیده بود در یک پاییز زرد--
